आजा आजीन्प्रति हमार दायित्व

Bunu tharuबुनु थारू- मै अब्बे पह्राइके सिलसिलामे काठमाडौँके कीर्तिपुर नयाँबजार बैठ्ठुँ। मोर डेरक लग्गेहे एकठो महा बुह्राइल आजी बैठ्ठी। उहाँहे डेख्ठुँ टे मोर अपन दिंवगत आजीक याद हराभरा हुइठ। प्रायः बेराम परटी रहना ओहा उ घरेम केवल अक्केली बैठ्ठी। छावा पटुह्यनके लग्गेहे घर बटिन। कबोकाल एक दुई बचन पुछे अइना खालिस कैठिन। नैटे आउर बेला परिवारलोगन्के कुछु पटै नै। प्रायः जग्गाके बारेम झगरा कैठाँ कैहके उहाँ एकदिन बटैली। एकचो टे उहे बाटेक झोंकेम् उहाँहे कोठम् ठून डेले रहिन। मने पाछे एकजना भलादमी जाके बाहेरसे लगाइल बिल्रा खोलडेली रहिट।

अपन करीब ८० वर्षक बुहि्रया डाईहे पशुहस ठुन्ना इ कहाँसम गैरजिम्मेवारीपन हो? इ टे मोर प्रत्यक्ष डेख्लक एकठो प्रतिनिधि घटना अपनेन्हे् सुनाइटुँ। अस्टक कैयौँ घटना हमार आगे प्रत्यक्ष रुपमे डेख मिलठ। जौन डाई बाबा ई संसारमे पाइला ढारल सिखाइल, आझ उहे भगवानसरह डाईबाबा हे बुह्रैलेमे ओसिन अपमानजनक व्यवहार कैना कहाँसम ठीक हो? उप्रक् घटनासे कहे सेक्जाइठ कि मनैन्मे मानवीयता ओ अभिभावकप्रति दायित्वबोध न्यून स्तरमे आइल बा।
अपनले सम्मानजनक काका काकी, बदाई बरापु, डाई बाबा, बुदी बुडु सक्कुजाने जेष्ठ नागरिक हुइँट। पहिले पहिले मनैनक्े व्यवहार ओ अब्बक मनैन्के व्यावहारमे आकाश पातालके फरक बा। बुह्रैलेसे मनैन्के व्यवहार छुटु मुटु लर्काहस होजाइठ कटि। उहे मारे जस्टे छोट अवस्थामे लर्कन्के हेरविचार कैजाइठ, ओस्टेहे जेष्ठ नागरिकहे फेन कैना चाही। हमरिहीन ९ महिना पेटमे ढैके बहुट दुःख भोग्के जन्म डेठी डाई। हमरिहीन व्यवहारिक ज्ञान सिखैठी, हमारिक सक्कु चीजके ख्याल कैठी। ओहे डाई बाबा जो बुह्राजइठाँ टे हेलाके पात्र बन्ठा। एकठो बात का मनन कैना चाही कलेसे अपन डाई बाबन्के सेवा कैलेसे जौन पुण्य मिलठ, उ मठमन्दिर जाके नै मिलठ। छोटेम जस्टे हमरे हेरचाह पैले रठी, उ हेरचाह अपन डाई बाबाहे डेलेसे ओइनके लग उहीसे ज्यादा खुसीक बात आउर नै हुइहिन। ओत्रे किल बात नै हो, जेष्ठ नागरिक हमारले ढेर बात जन्ले रठाँ, ओइने हमरिहीन ज्ञान गुनके बात ढेर सिखैठाँ, जौन हमार जिन्गीक् लग मार्गदर्शन बनठ्।
डश्या माने घरे गैल बेला हमार गाउँक एकठो बुडी कहली– का कैबो बाबु, बुह्राजैबो टे सक्कु जाने नैमजा मन्ठाँ। पहिले–पहिले टे छावा मजा माने, पाछे अपन जनेवक संग लागके हमरिहीन घर फुटाडेहल। ना मुए सेक्बो, ना कुछु करे सेक्बो। मोरलग टे मुले ठीक। असिन दुःख टे नै सहे परट। लि हेरी, कसिन अवस्था बटिन वृद्धलोगन्के। ओइने कत्रा दुःखी ओ पीडित बटा, सोझे अनुमान करे सेक्जाइठ। जेष्ठ नागरिकलोग विगत १४ महिनासे बानेश्वरमे बृद्धभत्ता बह्राइपर्ना ओ यातायातमे छुटके लग माग करटी धर्नामे बैठ्टी आइल बटाँ। मने सरकार अभिन सम कुछु कदम नै लेहे नैसेक्ले हो। दुन्यक् हरेक राज्य जेष्ठ नागरिकहे सम्मान करठ, मने यी अवस्था नेपालमे सिर्जना नै हुइसेकल हो।
अन्तमे हम्रे का मनन् कैना चाही कलेसे आपन हुइट या औरेक, जेष्ठ नागरिक कलक सब सम्मानित व्यक्तित्व हुइँट। ओइनहे उचित हेरचाह, सेवा सुविधाके आवश्यकता बटिन। जेष्ठ नागरिकके सम्मानले किल देश विकास हुइ सेकी। ओइनसे एक वचन मीठसे बोल्बी कलेसे फेन उ भारी बात हो। ली सक्कुजाने यी लावा बरससे एकठो का प्रतिज्ञा करी कलेसे हमरे अपन ले भारी वा जेष्ठ नागरिकहे हेल्हा वा बेवास्ता नाही सम्मान ओ मैया डेब।
साभारः २०७१ बैशाख २१

Leave a Reply

Your email address will not be published.